فرش‌ها و قالیچه‌های دستباف سنتی هندی که قدمت آن به قرن دهم بازمی‌گردد، در قرن شانزدهم تحت حمایت مستمر مغولان به شهرت رسید، فرش در دوره استعمار نیز یکی از منسوجات تجاری عمده بود و گاهی اوقات توسط زندانیان در زندان ساخته می شد.
فرش دستباف ۱۲ متری معمولاً از پشم گره‌دار با پایه‌های نخی بافته می‌شوند، بیشتر روایات از گره فارسی نامتقارن استفاده می‌کنند که برای آن یک رشته نخ به دور دو نخ تار مجاور می‌بندند و ظرافت را بر اساس نوع و تعداد گره‌ها مشخص می‌کنند.
فرش‌ها معمولاً دارای نقوش تکرار شونده هستند، از جمله نخل‌ها، اشکال هندسی، گل‌ها، درخت زندگی و گاهی اوقات حیوانات برخی از فرش‌های هندی نیز حاوی نمایش مناظر هستند.
از قرن شانزدهم، بسیاری از انواع فرش هندی عناصر طراحی را از ایران و آسیای مرکزی به عاریت گرفته اند. اما به زودی با رنگ های نسبتاً روشن تر رنگ های هندی از این سنت ها متمایز شدند.
علاوه بر این، فرش‌های تبتی مانند خبدان از دهه ۱۹۵۰ توسط صنعتگران تبتی در مراکزی در هیماچال پرادش و آسام تولید می‌شوند.
انواع قابل توجه فرش ها و قالیچه ها از سراسر هند عبارتند از گابا، کالین، گالیچا و دهری بیشتر مراکز تاریخی تولید فرش و قالی در نواحی شمالی و غربی شبه قاره هند قرار داشتند، در حالی که مراکز معاصر شامل برخی در جنوب و شمال شرق هند نیز می شود.
فرش دستبافت ایرانی به عنوان یک هنر و صنعت از دیرباز در تاریخ ایران سابقه داشته است، علیرغم این سابقه تاریخی، تطبیق این دستبافت ارزشمند با بازارهای بین المللی مدرن برای دستیابی به جایگاه واقعی خود، مشکلات متعددی دارد.
لذا این پژوهش با هدف بررسی نقش تعاونی‌های فرش دستباف در توسعه صادرات این فرش در سال ۱۳۸۹ انجام شد، جامعه آماری را مدیران شرکت‌های تعاونی فرش دستباف استان زنجان، کارشناسان اداره کل زنجان تشکیل دادند.
بازرگانی، کارشناسان اداره کل تعاون استان زنجان، تجار و صادرکنندگان زنجان و داده های لازم از طریق ۲۵ پرسشنامه از نمونه (به روش نمونه گیری تصادفی انتخاب شده) جمع آوری شد.
دیدگاه شما با موفقیت ثبت شد.